- سبد خالی است
- ادامه بازدید از فروشگاه
قبل از شیوع هر نوع ویروسی که می تواند به اپیدمی تبدیل شود. نیاز به کنترل آن وجود دارد و دولت مرکزی و حکمرانان محلی می‌بایست برای کنترل بیماری محل را قرنطینه کنند؛ بر خلاف اظهار نظر غیر کارشناسی معاون سابق وزارت بهداشت، حصار بهداشتی می تواند جلوی سرعت شیوع بیماری را بگیرد. این راهبرد تنها در گذشته اعمال نمی شده است بلکه در دنیای مدرن هم باید اعمال شود نمونه موفق آن سارس بود. در طول تاریخ هم ناکارآمدی دولتمردان موجب می‌شد که چنین کاری صورت نگیرد. پس بیماری فرصت می‌یافت تا سرحد نابودی مردم یک منطقه ، شهر، روستا یا ناحیه به کار خود ادامه دهد. اما در زمان گذشته وقتی هم که حصار ایجاد می شد گاهی اوقات اگر عبور از قرنطینه با ضرب و زور میسر نبود، روش‌های دیگری مطرح می‌گشت که از جملة آنها رشوه دادن به مأموران قرنطینه بود. برخی از اتفاقات گذشته را مرور کنیم:
وبا در شیراز
در سال 1822میلادی معادل 1200 شمسی هنگام همه‌گیری بیماری وبا در شیراز
طاعون از عثمانی
-1830-1829میلادی معادل 1208 شمسی طاعون از عثمانی به ایران وارد شد و در بعضی مناطق ساحلی دریای خزر چنان بیداد کرد که نقاط آلوده از سکنه خالی شد. در واقع، بیماری به سرعت به قتل عام مردم می‌پرداخت و کسی را باقی نمی‌گذاشت که شاکی دولت باشد و آن را مجبور کند که به اقداماتی در این باره دست بزند.
طاعون در تبریز
1832 میلادی معادل 1210 شمسی هنگام همه‌گیری بیماری طاعون در تبریز، در محدودة دو شهر خوی و تبریز قرنطینه ایجاد شد. برای نمونه، هیچ کس حق نداشت وارد شهر خوی شود.
بیماری وبا
هنگامی که 1851 میلادی معادل 1210 شمسی بیماری وبا گسترش یافت، امیرکبیر دستور داد مرز ایران و عراق را قرنطینه کنند.
بیماری وبا در رشت
با شیوع بیماری وبا در رشت قرنطینه در جلفا در سال 1877 میلادی معادل 1210 شمسی به اجرا گذاشته شد.
وبای کرمانشاه
1890 میلادی معادل 1268 شمسی دربارة بیماری وبای کرمانشاهان به تهران مخابره شد علت این همه‌گیری را عبور چند بیمار از قرنطینه با دادن تعارف و رشوه می‌داند.
1873 میلادی معادل 1251 شمسی پس از وقوع آفاتی مانند طاعون و وبا جمعیت ایران به شش میلیون نفر کاهش یافت. اگر وسعت ایران آن روزگار را در نظر بگیریم، آثار این کاهش را می‌توانیم در رکود کشاورزی، صنعت و حتی تجارت ببینیم.
قرنطینه را جدی بگیریم
